|
Ontwikkeling in Filosofie Niets staat stil, dus ook de filosofie niet. Op deze pagina presenteer ik mijn filosofie. • Gebruik van video • Talent, gevoel Onderstaand nog een aantal 'oude' artikelen: • Motivatie • Motivatie 2001 • Presteren • Nul varen 1 • Nul varen 2 Gebruik van video Een van de meest gebruikte atributen in de kanowereld is de videocamera. Ik maak maar zeer weinig gebruik van videoanalyse en wel om het volgende, een coach is er om zijn atleten te observeren en meteen impliciet feedback te geven. Hij dient te kijken naar hoe de boot beweegt en naar de lichaamstaal van zijn atleet, kijkende door een lens van een videocamera is dat niet mogelijk. Denk in deze maar aan een oorlogsfotograaf die de meest gruwelijke foto's kan maken, hij kan dit omdat hij geen emotie voelt. Hij is alleen maar bezig om een goed plaatje (compositie) te krijgen, hij neemt dus de emotie niet waar. Ook is het direct geven van feedback vaak niet aan de orde, vaak wordt dit uren later gedaan in het hotel. Dus zonder de mogelijkheid om onvolkomenheden in techniek direct ter plaatse te verbeteren. Indien dit uren later wordt gedaan dan vergt dat een enorm inlevens vermogen van de atleet, deze moet namelijk gevoel van water, boot, peddel en poortjes weer oproepen en proberen om een juiste vaarwijze te visualiseren en op te slaan. Dit is mijnsinziens alleen mogelijk voor zeer ervaren atleten die altijd op een impliciete manier training hebben gekregen, dus zeer zeker niet voor onervaren atleten. Een ander aspect is dat ik mijn vaarders op een impliciete manier training geef en coach, ik koppel resultaat (zijnde een efficiente vaarwijze voor die bepaalde atleet) aan gevoel. Ik probeer mijn atleten een juist gevoel voor water en boot bij te brengen, dat betekent dat als je een bepaalde bewging voelt je direct kunt reageren (je put uit een enorm arsenaal van aangeleerde boot- en waterbewegingen en oplossingen). Gebruik je video materiaal als feedback dan ga je de atleet dingen op een expliciete manier aanleren, d.w.z dat je dingen zeer precies en stap voor stap instrueert. Dat je dus weing of geen ruimte laat voor de atleet en zijn vermogen om zelf met oplossingen te komen, vroeger werd er altjid op een expliciete manier training gegeven. Nu zien we steeds meer een verschuiving naar impliciet, te meer omdat onderzoek uitwijst dat mensen die op een implicitie manier iets aan leren dit ook onder stress beter kunnen uitvoeren. Verder is het ook niet wenselijk om vaarders onderling (d.m.v splitscreen's) te vergelijken, ieder vaarder heeft zijn eigen karakteristieken technische, fysieke en mentale vaardigheden. Dit betekent dat iedere vaarder dus ook zijn eigen techniek (de voor hem meest efficiente vaarwijze) heeft en dus op zijn eigenwijze zeer succesvol kan zijn, er is niet maar een techniek. Er is dus ook niet maar een vaarwijze, omdat atleten verschillende kenmerken hebben zullen er dus ook verschillende vaarwijzes zijn. Geen gebruik van video stimuleert het visualisatie gevoel van de atleet en coach, zij moeten een beroep doen op al hun zintuigen om een goede vaarwijze 'te zien'. Dit betekent dat wij als coach en atleet beter de juiste vaarwijze kunnen vinden voorafgaand aan een wedstrijd, er mag namelijk niet getraind worden en de voorvaart is meestal niet van dien aard dat deze enig uitsluitsel geeft (de best vaarders varen namelijk mee in de westrijd). De meeste coaches nemen dus video en tussentijden en komen zo tot een vaarwijze, wat als je als eerste aan de beurt bent en je hebt geen referentie.?? Atleet en caoch die op een impliciete manier iets aangeleerd hebben weten de oplossing.!! Talent, gevoel voor...... genetisch bepaald of aan te leren..?? Dit is een vraag die vaak aan de orde komt. Om dit nader te kunnen beantwoorden moeten we eerst de term talent omschrijven, in deze contekst staat 'talent' voor het vermogen om beter en gemakkelijker dingen aan te leren ( en toe te passen in een wedstrijdvorm)en oplossingen te bedenken, binnen de kano slalom sport. Ik denk dat we talent ( vooral het toepassen van technieken in een wedstrijd) vaak verwarren voor het 'onbewust' dingen doen 'onbewust' wil hier zeggen dat we dingen toe passen die we in het verleden geleerd hebben, we kunnen ons 'onderbewustzijn'( integenstelling tot het bewust zijn) voeden met heel veel verschillende variabelen. Binnen de kano slalom sport wil dit zeggen dat je alle verschillende technieken in allerlei verschillende situaties oefent, je slaat dit 'gevoel' op en past het toe als de situatie er om vraagt. Het klinkt vrij simpel.. als je het maar veel doet, dan komt het wel goed. Ik denk dus dat 'gevoel', voor kanoën, aan te leren is. 'Talent' voor kinestetisch gevoel en balans is mee genomen en geeft veel voordelen. Alle basis vaardigheden worden op een expliciete manier aangeleerd ( meestal op langzaam stromendwater), door deze vaardigeheden ontelbare malen te doen onstaat er een automatisme voor deze vaardigheden. Ze worden dus gedaan 'zonder er bij na te denken', dan gaan we verder naar het meer wildere water. Hier worden ook weer de basale vardigheden expliciet aangeleerd, zoals het waarnemen van 'rand stroom, keerstroom', 'walzen' etc. De technieken om deze natuurlijke waarden te gebruiken worden weer expliciet aangeleerd, moeilijkere techniek en combinatie hier van worden op een imlpiciete manier bij gebracht, wat je hier tracht te doen is gevoel koppelen aan resultaat. Resultaat staat voor een efficiente manier om het water te 'gebruiken' en poortjes te kunnen varen. Dus het helpt zeer zeker als je talent hebt voor 'bewegingsgevoel', maar het 'talent' kanoën is aan te leren. Het is een ver 'van de wereld ' staande beweging, dit wil zeggen dat de beweging niet als zodanig in het dagelijkse leven besloten ligt zoals lopen en fietsen en dus ook moet worden aangeleerd. Motivatie Als de sport alleen bedreven wordt om te kunnen winnen, product gericht, dan zul je op den duur in problemen komen. Want niet altijd kan er gewonnen worden, je zult de voldoening moeten kunnen halen uit het bedrijven van de sport zelf. Voorop staat dat je plezier moet hebben in datgene wat je doet, dat moet de drijfveer zijn om de sport te beoefenen die je doet. We hebben het eerder al eens gehad over het voelen van de trainingen, de trainingen moeten niet alleen gebaseerd zijn op wilskracht. Natuurlijk is de wilskracht een basale component om te komen tot succes, maar een belangrijkere component is het gevoel waarmee je de trainingen ondergaat. Natuurlijk zullen er tijden zijn dat ik het moet doen met wilskracht, maar dit zal gedoseerd en op het juiste tijdstip zijn. Voor jezelf moet je een afweging maken of alles wat je moet investeren om het beste uit jezelf te halen opweegt tegen de energie die je er in moet stoppen. Alleen een positief antwoord hierop zal leiden tot de ultieme race, waar en wanneer die zal zijn dat weten we niet. Misschien komt hij er nooit, maar we zullen er alles aan doen om deze te verwezenlijken. Het ultieme is ook gebonden aan trainings toestand en trainingsleeftijd, het mooiste is dat je in elke stap ultiem presteert en dat we elke dag een stap verder komen. We zullen in ons streven regelmatig tegen zaken aanlopen, die niet zo gaan als we verwacht hadden. Vaak zullen we ons ook afvragen of het allemaal de moeite waard is. Niets is zonder meer logisch, na een objectieve analyse ga je weer op weg of niet. Maar alles moet ten grondslag liggen aan objectieve- en nuchtere analysen, niet aan impulsieve en negatieve zelf reflectie. Soms verlies je het totaalbeeld uit het oog en kan er over praten nieuw licht werpen op het geheel. Er is geen winst zonder verlies en deze gedachte moet het eenvoudiger maken om tegenslag te overwinnen. Alles komt weer terug op het procesgericht en productgericht denken, heel onze filosofie ligt ten grondslag aan deze stelling. Natuurlijk is er een kruisbestuiving tussen deze twee componenten, maar voorop staat het proces. Hoe komt de prestatie tot stand en wat kunnen we er aan doen om dit goed te laten verlopen. Het proces is, integenstelling tot een product, niet eindig het stopt pas als je er zelf mee ophoudt. Niet het product bepaald of we goed bezig zijn maar het proces. Niets is dat wat het lijkt, het is dat wat we ervan maken. Er bestaat niet zoiets als de absolute waarheid, dus ook niet zoiets als de absolute trainingsvorm. De waarheid is, zoals onze trainingsvormen, onderhevig aan `n veranderend zelfbeeld. Soms zien we iets als positief, dan weer als negatief en als het goed is als reëel, maar elke keer kan het dezelfde situatie zijn. Alleen ons zelfbeeld kan een andere zijn. Motivatie 2001 Na weer `n jaar afgesloten te hebben is het tijd voor een terugblik, het is een jaar van contrasten geweest. Elk nieuw seizoen hebben sporter en coach een beeld voor ogen hoe het komend seizoen er uit moet komen te zien, gebaseerd op objectief zelfbeeld en anderzijds op het gegeven " hoop". Er worden evaluaties gehouden, persoonlijk- en team gebonden. We verwachten met ons allen dat hier uit een "nieuw" en "beter' plan komt dan het vorige, we testen en we "doen". We bouwen aan onze fysieke vaardigheden en testen deze en zijn blij als ze beter zijn dan de vorige, we zijn teleurgesteld als blijkt dat het niet zo is. Toch blijkt vaak dat deze fysieke componenten niet zaligmakend zijn en dat de beste testgegevens niet leiden tot het gewenste resultaat. Steeds vaker blijkt dat de psychische gesteldheid van de sporter de doorslag geeft voor het succesvol zijn of niet. Wat is succesvol? In mijn ogen ben je succesvol indien je de gemoedsrust vindt in het feit dat je er alles aan gedaan hebt om het beste uit jezelf te halen. Indien ik de innerlijke rust kan vinden in het feit dat wat ik presteer het beste is wat ik op dit moment kan. Er bestaat dus niet zoiets als winnen of verliezen, slechts het succesvol zijn of niet. Winnen is niet zaligmakend, indien je dit wel zo ziet dan ben je ze goed als je tegenstanders je laten zijn. Je creëert dan een schijnveiligheid. Anderzijds is niet winnen ook niet hetzelfde als falen, je kunt succesvol zijn en toch niet winnen. Ik heb al eerder een artikeltje geschreven over motivatie, gezien mijn ervaringen van afgelopen jaar is het actueler dan ooit. Een groot aspect in het vinden van gemoedsrust, is het aspect zelfvertrouwen. Dit zelfvertrouwen moet mijn inziens gebaseerd zijn op het feit dat het succesvol zijn ligt in jezelf, niet aan het feit of je beter of slechter bent dan anderen. Dus weer, niet het productgericht denken staat voorop maar het procesgericht denken. Omdat indien je zelfvertrouwen gestoeld is op het gegeven op welke plaats van de ranglijst je staat, je dan weer afhankelijk maakt van anderen. Niet altijd gaat het zoals we het ons voorgesteld hadden, soms zijn we succesvol en soms niet. Als het goed is brengt je dat niet van de wijs, jij weet dat je er alles aan gedaan hebt of niet. Juist het weten waarom je niet succesvol was is een van de grootste leermomenten. Het maakt het veel makkelijker om te werken aan oplossingen. Probeer, om samen met je trainer/ coach en de mensen om je heen, een helder beeld te krijgen van dat wat je wil en hoe je dat wil gaan bereiken. Ik heb laatst een leuke uitspraak gelezen, winnen en verliezen zijn een uitkomst van de strijd, succes en falen niet. Hoe gaan we proberen om deze filosofie in praktijk te brengen, misschien wel niet. Voor diegene die denken dat dit de manier is op sport cq topsport te bedrijven, hier enkele tips. Ben open! Naar jezelf toe en naar de mensen om je heen, herken en erken problemen en heb de wil om er wat aan te doen. Denk niet dat jij de enige bent die tegen deze aspecten aanloopt, ze verdringen brengt de oplossing niet dichterbij. Stel je coachbaar op. Ben positief kritisch, naar jezelf toe en naar de mensen om je heen. Je zelfbeeld en gevoel van eigenwaarde moeten niet afhangen van een plaats op een ranglijst. Blijf openstaan voor nieuwe ideeën! Slechts de discussie is een manier om nieuwe inzichten te verwerven. Heb geloof in eigen kunnen. Laat je gevoel voor eigenwaarde geen speelbal zijn van de uitkomsten van wedstrijden, ik heb het afgelopen jaar te veel emoties gezien welke betrekking hadden op het resultaat en niet op hoe men had gevaren. Verder is de communicatie tussen trainer/coach en zijn puppillen van het grootste belang, slechts het wederzijds vertrouwen is de sleutel tot succes. We moeten er op kunnen vertrouwen dat een ieder zijn uiterste best doet om alles zo optimaal mogelijk te laten verlopen, er zal dus een zeer grote openheid in deze relatie dienen te zijn. Dit is slechts een samenvatting van datgene wat ik denk en voel, in gesprekken met elkaar zal duidelijk moeten worden of we op deze manier kunnen leven en trainen. Ongeacht het resultaat van onze inspanningen, wat voorop dient te staan is het wederzijds respect! Indien jullie nog aanvullingen hebben, dan wil ik dat graag van jullie weten. Spreek me aan, of indien je dat wilt kun je me ook mailen of bellen. Presteren? Wat is presteren en hoe beoordelen we een prestatie, Zetten we dat af t.o.v de prestatie van anderen, of leggen we die interpretatie daarvan binnen ons zelf. Presteren is iets heel persoonlijks en zal dus voor iedereen een ander gevoel zijn. Als we terug gaan naar ons stukje motivatie, product/proces gericht denken, ligt daarin de beoordeling van je presteren besloten. Er zijn een heleboel factoren die presteren kunnen beïnvloeden, in mijn ogen zijn de belangrijkste peilers die dit presteren moeten ondersteunenen, toewijding en vertrouwen. Toewijding wil zeggen dat je datgene doet wat er gedaan moet worden om het beste uit jezelf te halen, dat kan zijn 17 x per week trainen, je studie tijdelijk stop zetten, verhuizen. Constant op zoek zijn naar datgene wat je beter kan maken, een levenswijze waarin kanoën een belangrijke plaats in neemt. Maar in deze toewijding staat weer voorop dat je plezier moet hebben in datgene wat je doet. Niet iedereen is in staat deze toewijding te hebben die het beste uit jezelf naar voren haalt, dat is ook niet erg. Maar zet je presteren dan ook naast je toewijding en kijk dan wat voor een gevoel je dat geeft, je hebt value for money. Als je niets investeert mag je ook niet te veel terug verwachten, probeer een reële kijk te hebben op presteren. Vertrouwen hebben wil niet alleen zeggen zelfvertrouwen, maar zeer zeker ook vertrouwen in diegene met wie je dat gaat doen, hoe je dat gaat doen en wanneer. Vaar je goed en voel je daarom goed, of voel je jezelf goed en vaar je daarom goed? Ik ben van mening dat je jezelf eerst goed moet voelen om goed te kunnen varen, maar zoals met veel dingen zal de discussie wel zo zijn als die van de kip en het ei. Belangrijk is dat je een filosofie hebt, een constante lijn die als een rode draad door je carrière loopt, waarin je vertrouwen hebt. Hier aan kun je, als aan een kapstok, je trainingen ophangen en je presteren er tegen af zetten. Indien je je presteren af zet tegen een product, plaats dan zet je je presteren af tegen de prestatie van anderen. Dan laat je anderen over je prestatie oordelen. Zet je je presteren af tegen de filosofie of proces, dan ben jezelf diegene die die afweging maakt. Er van uitgaande dat we een nuchtere- en reële kijk hebben op ons functioneren en presteren. Natuurlijk is dat niet makkelijk, niemand kan zijn eigen observator zijn. Als het goed is ontwikkelen we met ons alleen een gezonde, nuchtere kijk op het kanoën en kunnen we gezamenlijk tot een af gewogen oordeel komen. Ik ben van mening dat je prestatie niet afhankelijk is van datgene wat andere mensen presteren, heb vertrouwen in eigen kunnen, indien je probeert het maximale uit jezelf te halen is dat de beste prestatie die je ooit kunt leveren. Nul varen of snel varen? Een van de meest gestelde vragen is: Wat is nu belangrijker: nul varen of snel varen? Voor de hand ligt natuurlijk: snel en nul. Om dat te bereiken staat wat mij betreft voorop: snel varen. Omdat, indien je praat over het beste uit jezelf halen, of als andere mensen praten over "winnen", je snel genoeg moet zijn om te kunnen winnen. Je moet zo snel zijn dat je niet afhankelijk bent van het feit dat anderen dan fouten moeten maken. Het heeft geen zin om "0" te varen en te langzaam te zijn om te winnen. Liever snel met strafseconden en dus intrinsiek snel genoeg om te kunnen winnen. Want dan heb je alles in eigen hand, het is dan alleen maar zaak om technisch zo goed te worden dat je "0" gaat varen. In de praktijk blijkt dat het makkelijker is om een snelle vaarder "0" te krijgen dan een langzame "0"-vaarder snel. Waarom? Een snelle vaarder "0" krijgen is slechts een technisch, fysiek probleem en dus vrij makkelijk te doorgronden. Een langzame "0"-vaarder snel krijgen is een psychisch, mentaal probleem. Een attitude probleem en het is bekend dat dit soort problemen een veel intensievere en langduriger aanpak vergen als technische problemen. Ook is het bekend dat deze problemen minder grijpbaar zijn voor de sporter en dus is het zaak om hier op jonge leeftijd al mee te beginnen. Dit alles is natuurlijk geen vrijbrief om technisch slecht te gaan varen en maar blind tegen de palen te rammen om een snelle vaartijd te realiseren. Maar het is wel zo dat de trainingen er op gericht moeten zijn om snelle vaartijden te kunnen genereren. Hier komen we bij het "proces gericht" denken, niet het "product, plaats gericht" denken. Niet de "nul" staat voorop, maar het proces om te komen tot een optimale prestatie. Binnen de trainingen zullen dus vaak palen geraakt worden, omdat we op de trainingen steeds op zoek zijn naar de grenzen van onze mogelijkheden. Inherent hieraan is dat ook in de wedstrijden palen geraakt zullen worden, totdat we gewend zijn om met deze intensiteit wedstrijden te varen. In het hele leerproces zullen er zo goede en slechte wedstrijden zijn. Dit alles is geen probleem als je het kunt zien als een normaal leerproces. Dit leerproces is nooit ten einde, maar het vermogen om wedstrijden zo optimaal mogelijk te varen wordt met de dag groter. En er zullen tijden komen dat je de kwalifikatie met reserve kan varen, zodat je grootst mogelijke prestatie in de finale zal liggen. Alles moet natuurlijk in balans zijn; zaak is om deze balans te vinden, evenwel niet zonder alle wegen verkend en doorgrond te hebben. Reactie op een commentaar op "nulvaren". Naar aanleiding van de reacties op mijn artikelen in het clubblad, zijn aanvullingen en verduidelijken van mijn theorie noodzakelijk. Anders schieten we ons doel voorbij, namelijk voor iedereen de theorie toegankelijk te maken. Ik denk mensen die vinden dat snelheid primair een fysiek aspect is, een basale denkfout maken. Snelheid in de zin van snelheid recht vooruit is primair een fysiek aspect, snelheid in de zin van snel in een slalomparcours, is een mentaal aspect. Waarom, om snel te zijn in een slalomparcours moet je de meest gedurfde, efficiënte technieken hanteren, welke je jezelf hebt aangeleerd in de trainingen. Alleen moeten deze nu toegepast worden in de wedstrijd, dit zal niet gaan zonder slag of stoot (fouten). Je moet het lef hebben om je oude vertrouwde waarden te vervangen door anderen, nieuwe dingen toe passen in, voor de meeste mensen, uiterst stressvolle situaties. Om de snelste weg af te leggen moet je risicobereid zijn (mentale instelling), in techniek en vaarweg keuze. Het is te simpel om te zeggen, de snelste manier om een combinatie te varen is een 0-vaart. De snelste vaart is een risicovolle, efficiënte nulvaart, of in ieder geval een poging daartoe. Zoals je interpretatie verschillen hebt in hoe te varen, heb je ook verschil in tikkers. Op een uitslagenlijst kun je alleen zien dat tikkers gemaakt zijn, niet hoe! Heb ik lomp gevaren en daardoor palen geraakt, of was het millimeter werk en door technische onvolkomenheden (nog) palen geraakt. Wasde vaarwijze gedurfd of dom! Zie ikslechts het product nul,dan zijn palen een barrière. In het proces bepalen zij slechts de globale vaarroute. Soms levert die gedurfde vaarwijze op dat moment geen rendement op, tikker of vaarfout, maar kan de (mentale) spin-off verder in het parcours en voor latere wedstrijden enorm zijn. Je hebt dan toch je eigen filosofie uit gedragen. Ik heb zelf in het laatste W.C seizoen ervaren dat een topvaarder in een wedstrijd een combinatie niet op een manier durfde te varen welke significant sneller was, hij had zelfs deze combinatie in de training succesvol bevaren. Zelfs gezegd, had ik daar maar sneller gevaren. Indien iemand met zo`n geweldige staat van dienst dat niet kan/doet, zegt iets over zijn mentale instelling. Zegt dat ook iets over de denkwijze t.a.v het procesgericht denken. Ik denk dat je moet gaan voor de snelste vaarwijze, het durven toe passen (mentale instelling) van nieuw aangeleerde technieken in een wedstrijd. Je zult ze niet eeuwig kunnen oefenen en niet toe passen. Je verhoogt dusniet je succeskans (in mijn ogen maximale, ontplooiing van je eigen mogelijkheden, geen uitslagenlijst) indien je kiest voor een zekere (langzamere?) nulvaart, maar door `n gedurfde efficiënte vaarwijze. Om deze eigenschappen te ontwikkelen zullen we gedurfd moeten trainen en coachen, ongetwijfeld zullen we in dit proces met zijn alle fouten maken. Maar zoals eerder gememoreerd, is dat niet erg. Indien dit een ieders filosofie is, indien dit niet zo is moet men er geen energie in steken. Maarten stelt: succeservaringen zijn belangrijk, dat is absoluut waar. Maar successen zijn in mijn ogen niet gestoeld op een product, nul of een uitslagenlijst, maar gestoeld op het procesmatig denken en handelen, op de vooruitgang in dit proces, dat is in mijn ogen succeservaring. Maarten zegt in zijn artikel dat er geen excuses/ smoesjes zijn voor slecht varen, voor wie of wat? Wie bepaalt of je goed of slecht gevaren hebt, anders dan alleen de vaarder zelf. Fouten maken we nu eenmaal, tikkers, vaarfouten. Dat is allemaal niet erg, we analyseren en gaan weer op weg. Leren van onze fouten en zijn/ blijven overtuigd van onze filosofie. In onze filosofie is varen niet simpelweg een optelsom van vaartijden en tikkers, maar een van hoe onze vaarten tot stand zijn gekomen en waarom. Een complex geheel. Kijk naar de laatste topvaarders, shipley en rathcliff, dat zijn absolute toppers in de ogen van de meeste mensen. Toch presteren ze, volgens henzelf, niet als het er op aankomt, W.K`s en olympische spelen. Dan vraag je jezelf af, is voor hen die ene wedstrijd belangrijker dan al die anderen? Binnen het procesmatig denken is er geen verschil in wedstrijden, is er niet een belangrijker dan `n andere. Indien je denkt van wel, zul je altijd barrières op bouwen. Om het procesmatig denken en handelen te vergemakkelijken moet je er op jonge leeftijd mee beginnen, in deze fase sta je nog open voor bepaalde dingen, terwijl als je ouder bent meer geneigd bent om ergens tegen op te zien. Ook stelt Maarten dat snel varen met tikkers niet stoerder is dan langzaam en nul. Het gaat niet om stoer weer, t.o.v wie of wat. Het gaat om de zoektocht naar gedurfd en efficiënt varen, deze (mentale) instelling brengt je volgens mij het verst in je carrière (leven of sport). Wederom, wil dat zeggen dat we in alles grensverleggend bezig willen zijn, zowel in varen als wel in het trainen en coachen. Dit is geen vrijbrief om tegen palen te rammen, we zullen heel alert moeten zijn op de ontwikkeling van het palen raken! Ook zal deze filosofie niet voor iedereen de juiste zijn, misschien blijft het een utopie, Zijn we er nog niet aan toe. Maar ik geloof er in en denk dat dit ons de mogelijkheid biedt om ons zelf maximaal te ontplooien. Maar zoals ik net al memoreerde, misschien is de mens er nog niet aan toe. Het is nog steeds zo dat winnen en dat gevoel bestaat al zolang er sport wordt bedreven, nog steeds wordt gezien als het ultieme doel. Dus is het onredelijk van mij om het procesgericht denken in zijn ultieme vorm, van mijn pupillen te verwachten, daar dit gevoel er al sinds jaar en dag bij de sporters is ingeslepen. Neemt niet weg dat ik het gevoel blijf hebben, dat sport op een ander niveau bedreven moet worden. Dat het ultieme doel blijft maximale zelfontplooiing, gevormd door de ultieme vorm van het proces gericht denken. Niet het winnen, maar de maximale zelfontplooiing is het ultieme doel. Het blijft uiteindelijk een gevecht tegen de bierkaai, de bierkaai wordt gevormd door onwillige sportbestuurders en de meerderheid. Zulk gevecht kan niet gewonnen worden, waarvoor gewonnen staat voor overtuigen, blijft slechts het gevecht. Dan is de vraag gewettigd, moeten mensen overtuigd worden. Indien je zelf toch gelooft in de filosofie, dan is het toch goed? Helaas is het zo, datals je topsport wilt bedrijven je geld nodig hebt. En dat geld moet komen van die onwillige, onwetende sportbestuurder. Toch probeer ik het niet als een gevecht te zien, slechts als spel met medespelers. Wel een spel welk een enorme energie vraagt om het te spelen. |
 |
|||||||
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
| design: Teek © content: Han Bijnen | |||||||